(Διά την Κυριακήν 1/12/2019)
Ο Όσιος Πορφύριος γεννήθηκε το έτος 1906 σε χωριό της Ευβοίας. Από πολύ νωρίς έδειξε έφεση προς το μοναχισμό. Έτσι, σε ηλικία 13 χρόνων, μετέβη στο Άγιον Όρος. Σε ηλικία 14 ετών έγινε Μοναχός όπου έζησε τα επόμενα 6 περίπου χρόνια, ως υποτακτικός σε δύο γέροντες Μοναχούς. Κατόπιν, λόγω σοβαρής ασθένειας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Εύβοια, όπου και εγκαταστάθηκε σε Μοναστήρι. Το έτος 1926 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος-Ιερέας.
Το 1940, διορίστηκε ως Εφημέριος στον Ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών στην Ομόνοια, όπου ιεράτευσε μέχρι το 1973. Τη χρονιά εκείνη έφυγε από την Αθήνα για να εγκατασταθεί αρχικά στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλλίσια της Πεντέλης και το 1979 στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου και οικοδόμησε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Τόσο στο Νοσοκομειακό Ναό στην Αθήνα όσο και στο ερημητήριό του πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν για εξομολόγηση, πνευματική καθοδήγηση και ανακούφιση από τις θλίψεις τους, και απέκτησε φήμη Αγίου. Με το διορατικό του χάρισμα, που του έδωσε ο Θεός, βοηθούσε τους εξομολογουμένους να γνωρίσουν καλύτερα την ψυχή τους, να αισθανθούν ειλικρινή μετάνοια, για την προηγούμενη ζωή τους και να επανασυνδεθούν με την Εκκλησία. Πολλά είναι τα θαύματα που ο Θεός επιτέλεσε με τις πρεσβείες του Αγίου Πορφυρίου.
Για να αποφύγει την ανθρώπινη δόξα ο Γέροντας Πορφύριος, τον Νοέμβριο του 1991 μετέβη στο παλαιό κελλί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Τα τελευταία του λόγια ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου , για την ενότητα των πιστών: " ἵνα ὦσιν ἕν".
Κατατάχθηκε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις 27 Νοεμβρίου 2013.
Αυτοί, με λίγα λόγια, είναι οι κύριοι σταθμοί της ζωής του Αγίου Πορφυρίου, ο οποίος έζησε στις ημέρες μας, και αξιωθήκαμε να τον γνωρίσουμε και να ακούσουμε τη διδαχή του.
Αλλά, ποιό ήταν εκείνο το στοιχείο, που ένα αγράμματο χωριατόπουλο το ανέδειξε σε χαρισματικό οδηγό ψυχών, σε θαυματουργόν Άγιον, γνωστόν σε όλον τον Ορθόδοξον κόσμον; Ασφαλώς η μεγάλη πίστη και αγάπη του προς τον Χριστό και τον συνάνθρωπο· η καθαρότητα του βίου του· η αδιάλειπτη προσευχή του· οι καθημερινοί πνευματικοί του αγώνες. Αρετές που, φυσικά, κατέχουν όλοι οι Άγιοι, οι οποίοι με τη χάρη του Θεού φθάνουν στη θέωση.
Όμως τον Άγιο Πορφύριο τον στόλιζε και μία ακόμη αρετή, την οποία με ιδιαίτερη προσπάθεια καλλιέργησε ο ίδιος· είναι η υπακοή. Η υπακοή, την οποία άρχισε να τηρεί σε απόλυτο βαθμό, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, στους Γέροντές του στο Άγιον Όρος. Ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος αποδίδει στην υπακοή του το διορατικό χάρισμα, που του έδωσε ο Θεός, και κάθε ά́λλη θεϊκή ευλογία.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι στο θέμα της υπακοής εύκολα σκοντάφτουμε. Την υπακοή, στις ημέρες μας, την παρεξηγούμε. Νομίζουμε ότι προσβάλλει την ελευθερία μας· ότι είναι κάτι που ταπεινώνει και εξευτελίζει την προσωπικότητά μας· πολλοί συγχέουν την χριστιανική υπακοή με τη στρατιωτική πειθαρχία, ή με την πειθαρχία που είναι υποχρεωμένος να τηρεί ο δούλος στον κύριό του.
Όμως η υπακοή που διδάσκει ο Χριστός, και την οποία ο Ίδιος ετήρησε προς τον Πατέρα Του, είναι η ελεύθερη αποδοχή του θελήματος του άλλου, που προέρχεται από μεγάλη αγάπη προς το πρόσωπό του, και με την υπακοή θέλει να ευχαριστήσει το πρόσωπο που αγαπά. Μια τέτοια υπακοή φέρνει χαρά στο πρόσωπο που την ασκεί και μεγάλες ευλογίες του Θεού. Η υπακοή προς τους Πνευματικούς πατέρες, Επίσκοπο, ιερείς, προστατεύει τον πιστό από πλείστες παγίδες και κινδύνους. Αλλά, ας ακούσουμε τον ίδιον τον Άγιο Πορφύριο τι μας είπε για την υπακοή:
"Ἐπιδόθηκα στήν ὑπακοή με χαρά, μέ ἀγάπη. Αὐτή ἡ ἀπολυτη ὑπακοή μέ ἔσωσε. Ἐξ αἰτίας της μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τό (διορατικό) χάρισμα. Ναί, σᾶς ξαναλέω, ἔκανα ἄκρα ὑπακοή στούς Γέροντές μου. Ὑπακοή ὄχι ἀναγκαστική, ἀλλά μέ χαρά καί ἀγάπη. Τούς ἀγαποῦσα ἀληθινά. Καί ἐπειδή τούς ἀγαποῦσα, αὐτή ἡ ἀγάπη μ' ἔκανε νά νιώθω καί νά καταλαβαίνω τί ἤθελαν" (1). "Αὐτή ἡ εὐλογημένη ὑπακοή πολύ μέ ὠφέλησε. Μέ ἄλλαξε...Πάνω στήν ὑπακοή εἶχα σκύψει καί ἐγκύψει. Τά ὑπόλοιπα, πού ὁ Θεός ἔφερε στή ζωή μου ἦλθαν μόνα τους. Καί τό χάρισμα τό προορατικό μοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό ἐξαιτίας τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ὑπακοή δείχνει τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Κι ὁ Χριστός ἰδιαίτερα ἀγαπάει τούς ὑπάκουους" (2). "Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τύπον Χριστοῦ... δέν μπορεῖς νά χαλάσεις τίς σχέσεις σου μέ τόν Ἐπίσκοπο, γιατί τότε ἡ προσευχή σου δέν ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, μένει ἄκαρπη"(3).
Από αυτά που ο Άγιος Πορφύριος μας δίδαξε με το λόγο του και το παράδειγμά του καταλαβαίνουμε ότι χωρίς την μεγάλη αυτή αρετή της υπακοής στους πνευματικούς πατέρες οι χριστιανοί δεν μπορούν να έχουν πνευματική πρόοδο.
Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος προέτρεπε τους χριστιανούς: "Να ακολουθείτε πιστά και να υπακούετε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες" (Εβρ. 13,17).
Είθε, με τις πρεσβείες του Αγίου Πορφυρίου, καθένας από μας να αποκτήσει την αρετή της υπακοής προς τους πνευματκούς πατέρες, για να απολαμβάνουμε κι εμείς τους γλυκούς καρπούς της θείας χάρης. Αμήν.
------------------------------
- Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου· Έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανιά 2006 σελ. 53.
- Ἔνθα ἀνωτ. σελ. 73
- " " σελ. 106